• Door Raymond Willemsen, uit de Gelderlander 01-10-22:

    Ik ken hem niet persoonlijk, maar toch weet ik het zeker: René Buiting, de 40-jarige keeper van vierdeklasser SV Loil, is een vent naar mijn hart. Een van een uitstervend ras zelfs.

    Zijn vrouw viel bijna van de stoel toen Buiting haar onlangs meldde dat hij voorlopig op zondagmiddag niet beschikbaar is voor een bezoekje aan de IKEA of familie. Buiting helpt zijn club Loil uit de brand nu de eerste en tweede doelman in de lappenmand zitten. Twijfel kende hij niet. Je hebt passie voor je club of niet. Ik gun Buiting de komende tijd ontelbare reddingen en overwinningen met Loil.

    Mannen zoals hij, ze zijn anno 2022 te vinden als een speld in een hooiberg. Voetballers stoppen tegenwoordig vaak al
    als ze 25 of 26 zijn. Dan hebben ze het wel gezien, terwijl hun beste jaren nog moeten komen. Of ze stoppen nog eerder, omdat ze niet mogen van hun vriendin. Of omdat ze teleurgesteld zijn na een paar reservebeurten bij de hoofdmacht. Dan gooien ze de handdoek. Met een beetje pech melden ze zich af via WhatsApp, dan hoeven ze de confrontatie niet aan te gaan.

    Jochies van 18 jaar die een basisplaats eisen en het anders vertikken om mee te gaan met het eerste elftal, ze zouden eens een tijdje mee moeten lopen met René Buiting. Die zou ze uitleggen dat het allemaal niet vanzelf gaat en dat je soms even door de zure appel heen moet bijten. Dat er ook nog zoiets bestaat als clubliefde. De individualisering van de maatschappij, het zorgt ervoor dat het begrip clubliefde steeds meer naar de achtergrond verdwijnt. Corona heeft er ook geen positieve bijdrage aan geleverd. Ieder voor zich en God voor ons allen, zoiets.

    Daarom was ik blij verrast wat ik zondag middag bij vv Gendringen aantrof, de club waar ik tussen 1990 en 2000 trainer was en heel fijne jaren beleefde. Het was er druk, gezellig druk. Mensen die ik er ruim dertig jaar geleden trof, zijn er nu nog steeds. Als elftalleider, kantinebaas, grensrechter of gewoon als supporter. De kantine puilt er elke donderdagavond uit, werd me verteld. Er wordt gekaart, bier gedronken, slap geluld en buiten een sigaretje gerookt.

    Een schril contrast met voetbalclubs waar de kantine op sommige dagen noodgedwongen op slot blijft vanwege een gebrek aan vrijwilligers. Of clubs die nu al teams terug moeten trekken omdat er een paar spelers zonder opgaaf van redenen zijn gestopt.